Britt, vasteloavesgezicht va Kirchroa

11 april 2018 werden Olaf en Britt voor de 2e keer papa en mama van een meisje, genaamd Jindra en Benthe, die toen 2 jaar was, werd grote zus.
Het gezinnetje was compleet en ze zaten op een grote, roze, wolk.

In juli 2018, kreeg Britt oogklachten.

Ze had erg last van haar zicht en had het gevoel op watten te lopen.

De ogen van Britt, begonnen ook heel vreemd op en neer te gaan, ze is toen naar de huisarts gegaan en deze stelde vast dat ze Nystagmus had, dit zijn oogbolschokken.

 

Britt is doorverwezen naar een KNO arts en deze vertelde Britt dat ze een ontsteking had in het evenwichtsorgaan, het zou vanzelf weer overgaan, maar er moest wel over een paar weken een telefonische afspraak plaatsvinden, om te kijken hoe het ging.

 

Vervolgens werd Britt wakker en voelde, aan de gehele linkerzijde, helemaal niets meer.

Van haar nek tot aan haar tenen, alles was verdoofd.

Britt dacht dat ze verkeerd gelegen had, omdat ze graag lang op haar linkerzijde slaapt

Het gevoel in haar been kwam dezelfde dag weer terug, dus ze maakte zich hier niet teveel zorgen over.

 

Britt is niet iemand die snel naar een huisarts gaat, tot ergernis van haar man Olaf, want hij vindt dat ze zichzelf wat meer serieus mag nemen, wat dat betreft.

Dus is Britt gewoon verder gegaan met de dagelijkse dingen, want ze was ervan overtuigd, dat ze iets knel had zitten, door haar slaaphouding.

 

De telefonische afspraak met de KNO-arts vond plaats, de nystagmus was inmiddels verdwenen, maar het gevoel van haar nek, tot aan de vingers was nog steeds helemaal weg.

Dus Britt vroeg of dit ook iets van het evenwichtsorgaan was, maar dat was niet het geval en moest toch even contact opnemen met haar huisarts.

Britt, Olaf en de kinderen, stonden op het punt om twee weken op vakantie te gaan, naar Noordwijk, maar daar was de KNO-arts niet zo blij mee, omdat de klachten niet normaal waren.

Maar goed, hoe eigenwijs Britt ook is, nog zag ze de ernst er niet van in en vond het allemaal wel meevallen.

 

Ze hebben 2 heerlijke weken in Noordwijk gehad, maar het gevoel was nog niet terug.

Het was zelfs zo erg dat Britt geen onderscheidt kon maken tussen warm en koud.

Eenmaal terug van vakantie heeft Britt de huisarts gebeld, aangegeven dat het voor haar geen haast had, maar dat ze wel in dezelfde week gezien wilde worden en dat gebeurde.

 

Toen Britt de klachten aan de huisarts vertelde en deze onderzoeken ging doen, begonnen de alarmbellen te klinken.

Britt reageerde niet op de reflexen en de huisarts was bang dat ze een beroerte had.

Een spoedafspraak met de neuroloog, volgde de dag daarna.

Ook toen reageerde Britt niet goed op de neurologische testen en ook bij de arts begonnen de alarmbellen te klinken.

Britt had gelukkig geen beroerte, maar wat was het dan wel?

 

De week daarna moest Britt onder de MRI-scan en dat was geen fijne ervaring.

Het was een enge cabine, met harde geluiden en ze voelde zich alles, behalve comfortabel.

De uitslag van de scan liet best lang op zich wachten, dus iets ernstigs kon er niet aan de hand zijn.

Maar dat er degelijk wel iets was, geloofde ze nu wel.

 

Het lichaam  van Britt begon haar steeds meer in de steek te laten en ze kon niet meer lopen, of praten.

Dit was de eerste keer dat de ambulance haar met toeters en bellen, naar het ziekenhuis bracht, want de angst voor een beroerte was groot, bij de broeders.

 

Op de eerste hulp aangekomen, vertelde de dienstdoende neuroloog, dat er witte stofafwijkingen waren gevonden in de hersenen, op de MRI-scan.

Britt schrok, want wat wilde dat zeggen?

Het was gelukkig, nog steeds geen beroerte, dus moesten er verdere onderzoeken plaats vinden.

 

De dag daarna kreeg Britt logopedie, voor de spraak en fysiotherapie, voor het lopen.

Het ging stukje, bij beetje, wat beter, maar nog niet optimaal.

Britt kreeg ook een lumbaalpunctie, dit is een ruggenprik, er wordt dan hersenvloeistof gehaald en dit wordt onderzocht, op verschillende afwijkingen.

De uitslag was helaas afwijkend en heel langzaam begon bij de neuroloog, stukjes in elkaar te vallen, ook omdat Britt nog steeds niet goed reageerde op de neurologische testen.

Ze vroeg, of Britt haar vermoeden wilde weten en natuurlijk wilde ze dit.

“Het vermoeden is dat u MS hebt” Britt schrok en zei: “Ms, ik?

 

De afspraak was dat Britt zich bij nieuwe uitval moest melden en na een paar dagen thuis, begon haar rechterkant uit te vallen.

Britt moest toen 5 dagen opgenomen worden, kreeg een kuur van 3 dagen methylprednison en wederom een MRI-scan, maar nu met contrastvloeistof.

 

Uiteindelijk hebben Britt en Olaf in dezelfde week de diagnose definitief gekregen en de woorden: “u heeft MS” zullen ze nooit meer vergeten.

De wereld zakte onder hun voeten vandaan, Ze waren net weer ouders geworden, van een klein, prachtig meisje en hadden nog een prachtige dochter.

Die mooie roze wolk, werd dan ook gitzwart.

 

In het begin heeft Britt nog een zwaar revalidatietraject gehad en werd ze op remmende medicatie gezet (Ocrevus) maar toch kreeg ze nog veel schubs (MS-aanvallen) en moest ze vaak opgenomen worden in het ziekenhuis, waar ze dan weer methylprednison krijgt.
Dit blijft enorm veel impact hebben op het gehele gezin, maar ook de mensen om hun heen.

Helaas blijft Britt achteruitgaan en doet de remmende medicatie niets meer voor haar, in november 2022 kreeg ze te horen dat de MS helaas is omgeslagen naar de progessieve vorm, met verdere klinische progressie.
Wederom een enorme klap voor het gezin, maar ook voor de familie en vrienden van Olaf en Britt.

 

Vasteloavesgezicht va Kirchroa:

Door alles wat jullie hebben kunnen lezen over de diagnose, heeft Britt vooral geleerd om zich te focussen op wat wel nog gaat en ook al is dit erg weinig, het geeft haar wel die kracht om vooral nog de mooie dingen in het leven te zien.

Want we weten helaas niet wat de MS nog meer in petto zal hebben voor Britt en omdat haar motoriek al erg af aan het nemen is, kan het zomaar zijn, dat dit het laatste jaar is, dat Britt zich uberhaupt kan schminken.

Daarom heeft ze ook besloten om zich op te geven om mee te doen met de wedstrijd van L11 Alaaf om het vasteloavesgezicht van Limburg te worden.
Tot haar grote verbazing was ze 1 van de 8 finalisten en heeft ze het mede door iedereen die haar zo massaal steunde, tot de halve finale gered.
Theuntje Cox uit Horst, mag zich uiteindelijk het enige, echte vasteloavesgezicht van Limburg noemen.

Maar toch lieten we het er niet zomaar bij zitten en niet alleen, omdat de foto, waarmee Britt heeft meegedaan, ontzettend kleurrijk is, maar ook omdat men geraakt is door het verhaal, heeft Eric Smeets het geweldige initiatief genomen om een geweldige posteractie op te zetten en Britt het vasteloavesgezicht va Kirchroa, te maken.

Het doel is eigenlijk, dat iedereen in Kerkrade, deze geweldige poster van Britt, gaat ophangen, tijdens carnaval.

En we zijn dan ook ontzettend dankbaar dat boekhandel Deurenberg te Kerkrade, afhaalpunt is geworden, van deze prachtige poster.

En stiekem hopen we dat dit een nieuwe, mooie, Kerkraadse traditie gaat worden.
Want om in de woorden van Britt te blijven: "iedereen heeft het recht dit eens mee te maken en het vasteloavesgezicht te worden, wie je ook bent, wat je ook hebt"

Door de respons van vele mensen hebben we dan ook besloten om een goed doel hieraan te koppelen en hier hoefde we geen seconde over na te denken, want deze kans geven we natuurlijk aan

"stichting MS reserearch". Omdat financiering naar onderzoek naar de oorzaak van MS hard nodig blijft. 

Helpen jullie mee?